Η Σμαράγδα Καρύδη µιλάει για το μιούζικαλ, θεατρικό είδος που την γοητεύει, αλλά δεν είναι όνειρό της να συνεχίσει να το κάνει, για τη ζωή της, που είναι έτσι όπως την ήθελε, για τις μικρές στιγμές της σχέσης της, που αρνείται να δημοσιοποιήσει για να μη χαθεί το μέτρο, αλλά και για τις μεγάλες, που την κάνουν να νιώθει πλήρης και θέλει να τις μοιράζεται.
Της Τζοβάννας Βλαχάβα
Χολιγουντιανά όμορφη, η Σμαράγδα Καρύδη μοιάζει το ιδανικό πρόσωπο για το κατεξοχήν χολιγουντιανό είδος: το μιούζικαλ. «Sweet Charity» από τις 16 Μαρτίου στο θέατρο «Badminton», σε επαγγελματικές συνθήκες που δεν έχει βιώσει ποτέ ξανά στην καριέρα της, δηλώνει ευτυχής για τη «συνάντησή» της στη σκηνή με μια ηρωίδα που τη γοητεύει, γιατί βλέπει πάντα τη θετική πλευρά της ζωής. Η ίδια παραδέχεται ότι νιώθει ολοκληρωμένη μέσα από τη σχέση της με τον Θοδωρή Αθερίδη, αλλά και χάρη στα όσα έχει ζήσει μέχρι σήμερα, και ομολογεί ότι ο χαρακτήρας της διαθέτει και λογική και πάθος, και ρομαντισμό και ορθολογισμό. Όλα, όμως, στη σωστή τους δόση. Εμείς θα προσθέταμε κάτι ακόμα: αξιοπρέπεια. Στην άριστη δόση.
Στο «Chicago» έκανες την έκπληξη και μυήθηκες στο μιούζικαλ. Από τότε είχες στο μυαλό σου ν’ ασχοληθείς περισσότερο μ’ αυτό το είδος;
Όχι, δεν είχα τίποτα στο μυαλό μου, ούτε είναι όνειρό μου να συνεχίσω να κάνω μιούζικαλ. Άλλωστε, δεν ξέρουμε αν στο μέλλον –έτσι όπως είναι τα πράγματα σήμερα στην Ελλάδα– θα υπάρχει η δυνατότητα να γίνουν ξανά τέτοιες μεγάλες παραγωγέ
Το «Sweet Charity» είναι ρόλος ζωής για σένα; Είναι το επόμενο στοίχημά σου μετά το «Chicago» ή αυτό που θα σε ανεβάσει ένα σκαλί πιο ψηλά στο μιούζικαλ;
Ο ρόλος της «Charity» υπήρχε από παλιά στο μυαλό μου, όμως δεν τον κυνήγησα, θα έλεγα ότι ήρθε και με βρήκε την κατάλληλη στιγμή. Δεν ξέρω αν θα με εξελίξει στο μιούζικαλ έτσι όπως είναι οριοθετημένο στην Ελλάδα. Το σίγουρο είναι ότι αυτή η συνεργασία θα μου μείνει αξέχαστη, γιατί γίνεται κάτω από εξαιρετικές συνθήκες. Την παράσταση σκηνοθετεί ο Τσετ Γουόκερ, στενός συνεργάτης του Μπομπ Φόσι, ο οποίος μάλιστα έχει παίξει και στο πρώτο ανέβασμα του έργου. Γνωρίζει τις χορογραφίες, τα τραγούδια, τους διαλόγους, είναι τρομερά οργανωμένος. Στην πρόβα υπάρχει πειθαρχία και συνέπεια, ειλικρινά πρώτη φορά στην καριέρα μου δουλεύω κάτω από τόσο επαγγελματικές συνθήκες.
Τι σε γοητεύει στην ηρωίδα σου;
Η «Charity» είναι ένα πάρα πολύ αισιόδοξο και δοτικό πλάσμα. Για εκείνη είναι στάση ζωής να βλέπει θετικά τα πράγματα, όσο άσχημα κι αν πηγαίνουν. Με γοητεύει το ότι δεν το βάζει κάτω. Είναι ανοιχτή στο να πληγωθεί, μοιάζει ευάλωτη, αλλά συγχρόνως είναι γενναία, γιατί δεν κρατάει άμυνες.
Φαντάζομαι ότι έχεις δει την ομώνυμη ταινία. Μπήκες στον πειρασμό να την ξαναδείς;
Όχι, αλλά θα το κάνω, γιατί θέλω να δω ξανά κάποιες σκηνές και να τις θυμηθώ.
Η «Charity» είναι αφελής στον έρωτα και αναζητά συνεχώς τη θαλπωρή και την ασφάλεια ενός άντρα. Μοιάζετε σ’ αυτό;
Όχι, δεν ήμουν ποτέ έτσι. Η «Charity» θέλει απελπισμένα να την αγαπήσουν και δε διαλέγει και τους καλύτερους άντρες. Είναι θύμα. Εμένα μου έχουν φερθεί καλά οι άντρες, δεν έχω παράπονο. Παρόλα αυτά, μοιάζουμε στο πώς βλέπουμε τον έρωτα: αφήνομαι, αφήνεται κι ο άλλος και αγαπιόμαστε.
Το πιο γοητευτικό στο ρόλο νομίζω ότι είναι πως παρά τις συνεχείς απογοητεύσεις, συνεχίζει να έχει πίστη στην ανθρώπινη φύση και να ζει τον έρωτα. Εσύ πώς αντιδράς σε μια ερωτική απογοήτευση;
Περνάω μαύρες περιόδους, όμως δεν αφήνω τον εαυτό μου να μείνει πολύ σ’ αυτή την κατάσταση.
Έχεις ποτέ απογοητευτεί σε υπερβολικό βαθμό, ώστε να χάσεις την πίστη σου στους άντρες;
Όχι, δεν έχω βιώσει κάτι πάρα πολύ άσχημο. Μου έχει τύχει να ξεγελαστώ και να κάνω λάθος εκτίμηση για κάποιον, αλλά το θεώρησα δική μου κακή επιλογή, κι έτσι δεν έχασα την πίστη μου στους ανθρώπους.
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες φοβίες σου;
Λίγο-πολύ αυτά που απασχολούν τον περισσότερο κόσμο: ο θάνατος, τα γηρατειά, η αρρώστια, το να μείνω μόνη.
Με τη μοναξιά τι σχέση έχεις;
Τα πάμε καλά, γιατί είμαι μοναχοπαίδι κι έτσι έχω εξοικειωθεί μαζί της. Έχω όμως πολλούς φίλους κι έχω μάθει από μικρή να μοιράζομαι τη ζωή. Δεν είμαι μοναχικό άτομο, απλώς μ’ αρέσει να έχω στην καθημερινότητα κάποιο χρόνο για μένα. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τον άνθρωπό μου και τους φίλους μου. Γι’ αυτό και δεν μπορώ να καταλάβω αυτούς που σχεδιάζουν μόνοι τους ταξίδια ή πηγαίνουν μόνοι σινεμά. Το μόνο που μπορώ να κάνω τώρα πια μόνη, είναι να πάω θέατρο, κι αυτό επειδή παίζουν φίλοι μου και νιώθω άνετα.
Είσαι περισσότερο λογική ή συναισθηματική;
Τη λογική τη χρησιμοποιώ, δεν αντέχω τον παραλογισμό. Καλό είναι στο συναίσθημα να μη δίνουμε μεγάλη αξία, γιατί αν άγεσαι και φέρεσαι ανάλογα με το πώς αισθάνεσαι, δεν οδηγείσαι πουθενά.
Πώς αντιδράς στον έρωτα;
Ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα που δεν τιθασεύεται εύκολα. Καλό είναι κάποιες φορές να το αφήνεις να σε παρασύρει, όταν όμως βλέπεις ότι σε οδηγεί στην καταστροφή, τότε να βάζεις τη λογική και να το σταματάς. Τουλάχιστον εγώ αυτό κάνω. Υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει να είναι καταστροφικοί. Αυτό σε πολλές περιπτώσεις έχει να κάνει με τον εγωκεντρισμό. Προσωπικά προσπαθώ ν’ απαλλαγώ από τον εγωισμό μου, γιατί θεωρώ ότι είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο που μπορεί να έχει κάποιος.
Τι από τα παρακάτω σε χαρακτηρίζει: ρομαντική, παρορμητική ή μελοδραματική;
Μελοδραματική, αν πρέπει να διαλέξω κάτι οπωσδήποτε, χωρίς όμως να είμαι διαρκώς έτσι. Παρορμητική δεν είμαι ιδιαίτερα, αν και αφήνομαι κάποιες στιγμές. Λογικά, για να κάνω αυτή τη δουλειά, που δεν είναι καθόλου πρακτική, πρέπει να είμαι και ρομαντική.
Αρκετοί σε χαρακτηρίζουν αντισυμβατική. Ενστερνίζεσαι αυτή την άποψη;
Καθόλου. Σε κεντρικά θέατρα και σε κανάλια δουλεύω, συνεντεύξεις δίνω, φωτογραφήσεις κάνω με τα ωραία ρούχα που μου φέρνετε, οπότε δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος να με χαρακτηρίσει αντισυμβατική. Από την άλλη, δεν έχω ιδιαίτερο καημό να είμαι συμβατική. Είμαι αυτή που είμαι και κάνω αυτά που μ’ αρέσουν. Μόνο το ότι δεν παντρεύτηκα μπορεί να θεωρηθεί αντισυμβατικό, αλλά στην εποχή μας κανείς δεν παντρεύεται.
Τι είναι αυτό που μπορεί να σε κρατήσει κοντά σ’ έναν άνθρωπο και τι να σε απομακρύνει;
Κοντά σε κάποιον μπορεί να με κρατήσουν πολλά πράγματα, αλλά κυρίως το να υπάρχει σύμπνοια ανάμεσά μας. Το να βλέπω τη ζωή με τον ίδιο τρόπο που τη βλέπει κι εκείνος και να βιώνουμε κοινές καταστάσεις. Αν βρει κάποια άλλη ή μου πει ένα βαρύ ψέμα, πιθανότατα να μην τον συγχωρήσω και να απομακρυνθώ από κοντά του. Το χειρότερο για μένα είναι ν’ ανακαλύψεις ότι ο άνθρωπος που είναι δίπλα σου είναι ψεύτικος. Ευτυχώς, δε μου έχει τύχει.
Είσαι από τους ανθρώπους που ένα τέλος, είτε πρόκειται για χωρισμό είτε για θάνατο, τους μουδιάζει, τους παγώνει ή τους κινητοποιεί για κάτι καινούργιο;
Ο θάνατος είναι σκληρή περίπτωση, γιατί είναι αμετάκλητος. Δεν ξέρω πώς θα το διαχειριστώ αν μου παρουσιαστεί. Έχω βιώσει χωρισμούς, και έπειτα από ένα διάστημα συνέρχεσαι, λες «Ήταν να γίνει» και συνεχίζεις.
Και στην τηλεόραση έκανες την έκπληξη, αναλαμβάνοντας επιτυχημένα την παρουσίαση του «Celebrity Game Night», στο Mega. Πώς κατάφερες να μην παρασυρθείς, όπως άλλοι συνάδελφοί σου που έχουν καθημερινή τριβή με το Μέσο ως παρουσιαστές, κρατώντας τις σωστές ισορροπίες;
Στο παρελθόν μου είχαν προτείνει αρκετές φορές ν’ αναλάβω εκπομπές, αλλά δεν ένιωθα έτοιμη να το κάνω. Για να είμαι ειλικρινής, δεν υπήρξε ποτέ στόχος μου να γίνω παρουσιάστρια. Νομίζω ότι δεν έχω παρασυρθεί από την τηλεόραση επειδή με προστατεύει η βαρεμάρα μου! (Γέλια) Δε μ’ αρέσει να εμφανίζομαι σε εκπομπές ή να εκτίθεμαι όλη την ώρα. Υπάρχουν συνάδελφοί μου που ενθουσιάζονται όταν βγαίνουν στην τηλεόραση. Προσωπικά το κάνω μόνο όταν χρειάζεται, για να προβάλω τη δουλειά μου. Το «Celebrity Game Night» το έκανα γιατί μ’ άρεσε και μου ταίριαζε. Το έδειξα και στον Θοδωρή και με έπεισε ότι θα τα καταφέρω, και μάλιστα καλύτερα από την Αμερικάνα παρουσιάστρια. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή με φόβιζε, αλλά ο ίδιος ο φόβος με παρακίνησε να το προσπαθήσω.
Τι σε άγχωνε περισσότερο;
Το να εξηγήσω σωστά τους κανόνες του παιχνιδιού μέσα στον τηλεοπτικό χρόνο. Η παρουσίαση δε με άγχωσε, γιατί εξ αρχής είπα στον εαυτό μου ότι θα είμαι άνετη, όπως όταν παίζω παιχνίδια με τους φίλους μου στο σπίτι.
Οι φίλοι σου λένε ότι είσαι control freak.
Ναι, όπως είμαι και συγκεντρωτική. Μάλιστα, τους εκνευρίζω όταν προσπαθώ να τους διορθώσω και να τους δείξω πώς γίνεται κάτι.
Θέλησες ποτέ ν’ αφήσεις τη ζωή να σε παρασύρει;
Δε μ’ αρέσει να χάνεται ο έλεγχος, όταν όμως συμβαίνει, μπορώ να χαλαρώσω και να το απολαύσω.
Όταν είσαι χρόνια σε μια σχέση, πώς διατηρείς ζωντανό τον έρωτα;
Θέλει προσπάθεια και από τους δύο. Το βασικό είναι να ταιριάζεις με τον άλλον, γιατί αρκετές φορές κάνουμε σχέση με άτομα που δεν ταιριάζουμε.
Τα ετερώνυμα, δηλαδή, δεν έλκονται;
Για μένα τα ετερώνυμα έλκονται μέχρι κάποια ηλικία, αλλά από κάποια στιγμή και μετά έλκονται περισσότερο τα ομώνυμα. Αυτό συνήθως συμβαίνει όταν καταλάβεις ποιος είσαι και πώς θέλεις να φτιάξεις τη ζωή σου. Τότε σε γοητεύει αυτός που είναι πιο κοντά σε σένα, παρά εκείνος που είναι εντελώς διαφορετικός και χρειάζεται να τον δαμάσεις. Ειδικά οι γυναίκες, παθαίνουμε εμμονή και θέλουμε να βάλουμε χαλινάρι ακόμη και στο πιο ατίθασο άτι. Προσωπικά, δε μ’ ευχαριστεί να κάνω το θηριοδαμαστή.
Πώς θα περιέγραφες την προσωπική σου ζωή στο σύνολό της;
Καλή. Είμαι ευχαριστημένη από τη ζωή μου, γιατί οι άντρες που αγάπησα, με αγάπησαν κι αυτοί, και ό,τι κακό και να συνέβη μεταξύ μας, το έχουμε λύσει και είμαστε εντάξει. Ανήκω στις γυναίκες που αγαπάνε τους άντρες και δεν τους θεωρούν γουρούνια. Θεωρώ ότι είναι ευαίσθητα άτομα.
Πώς πέτυχες αυτή τη «μυστική» σύμβαση με τους δημοσιογράφους που, ενώ γνωρίζαμε, δε σε ρωτούσαμε ποτέ ανοιχτά για την προσωπική σου ζωή;
Δεν πέτυχα κάποια σύμβαση, πάντα με ρωτούσαν, αλλά τους έκοβα. Είδαν ότι δε μιλάω γι’ αυτά τα θέματα και σταμάτησαν να με ρωτάνε.
Πιστεύεις ότι στη σχέση σου ισχύει το «για πάντα»;
Τι να σου πω… Ισχύει ή θέλω να ισχύει ή μπορεί να αποδειχθεί και το αντίθετο. Δε μ’ αρέσουν τα μεγάλα λόγια. Το καλύτερο είναι να μη βάζεις στη ζωή σου τις ετικέτες «ποτέ» και «για πάντα», γιατί αυτές οι λέξεις έχουν μια βαρύτητα που σε αναγκάζει να τις εκπληρώσεις, κι αν δεν τα καταφέρεις, τρελαίνεσαι. Δε χρειάζεται να κάνουμε προσπάθειες για να εκπληρώσουμε κάτι μελλοντικό. Είναι ωραίο ν’ αφήνεις μια σχέση να κυλάει. Το «για πάντα» έχει νόημα αν το θέλουν και οι δύο πλευρές.
Τι θαυμάζεις στον Θοδωρή Αθερίδη και πώς σε έχει εξελίξει η σχέση σας;
Ο Θοδωρής είναι καλή επιρροή για μένα. Μου έχει λειάνει τις γωνίες, μου έχει μάθει πολλά πράγματα και πάνω στη δουλειά και μέσα από τη ζωή μας. Κοντά του έχω γίνει υπομονετική και άνετη στο να ανοίγομαι στους άλλους, λιγότερο αντιδραστική και αρνητική. Είναι ένας ανοιχτός και θετικός άνθρωπος. Λέει κυριολεκτικά ό,τι σκέφτεται. Για παράδειγμα, μπορεί να έχει μια ιδέα για ένα θεατρικό και να την πει σε όλο τον κόσμο. Κι αν τον ρωτήσω «Γιατί το λες σε όλους, μπορεί να σου κλέψουν την ιδέα», απαντά «Ας την κλέψουν, αφού δεν μπορούν να το κάνουν όπως το έχω φανταστεί εγώ».
Στην καθημερινότητά σας έχει ποτέ προσπαθήσει ο ένας ν’ αλλάξει μικρές «κακές» συνήθειες στον άλλον;
Όλα αυτά υπάρχουν στην καθημερινότητα, ο λόγος όμως που δεν ήθελα να μιλάω ανοιχτά για το σύντροφό μου ήταν για να μην αναλύω σε συνεντεύξεις μου τις δικές μας μικρές «κακές» συνήθειες. Αν το κάνω, είναι σαν ν’ ανοίγω την πόρτα του σπιτιού μας σε όλους, και μετά θα χαθεί το μέτρο.
Μια γυναίκα ολοκληρώνεται μέσα από μια σχέση ή μέσα από τη μητρότητα;
Κατά τη γνώμη μου ο κάθε άνθρωπος ολοκληρώνεται μέσα απ’ ό,τι τον κάνει ευτυχισμένο. Για τη μητρότητα δεν είμαι η κατάλληλη ν’ απαντήσω, γιατί δε μου γεννήθηκε ποτέ έντονα η επιθυμία να γίνω μητέρα. Η σχέση μου και οι φίλοι μου βρίσκονται στο επίκεντρο της ζωής μου και με κάνουν να νιώθω πλήρης. Νιώθω ολοκληρωμένη, γιατί έχω στη ζωή μου τον άνθρωπο που αγαπάω, κάνω τη δουλειά που μ’ ευχαριστεί και έχω σημαντικούς φίλους κοντά μου. Με δυο λόγια, έχω τη ζωή που θέλω.
Σκέφτηκες ποτέ την υιοθεσία, όπως η επιστήθια φίλη σου, Βίκυ Βολιώτη;
Ναι, έχει περάσει από το μυαλό μου η σκέψη της υιοθεσίας, ίσως γιατί το έχω ζήσει και στο περιβάλλον μου. Η κόρη της Βίκυς είναι ένα αξιολάτρευτο, χαρούμενο κοριτσάκι και όλοι στην παρέα την αγαπάμε πολύ. Νομίζω ότι δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να προσφέρεις μια καινούργια ζωή σ’ ένα παιδί χωρίς βιολογικούς γονείς. Είναι μια πολύ σημαντική πράξη, κι αν θέλεις να γίνεις μητέρα και δεν μπορείς, νομίζω ότι είναι το καλύτερο. Στην Ελλάδα η υιοθεσία δεν είναι μέρος της κουλτούρας μας, γιατί όπως είχαμε την αντίληψη ν’ αποκτήσουμε δικό μας σπίτι και εγκλωβιστήκαμε να χρωστάμε παντού και να πληρώνουμε εκατομμύρια φόρους, έτσι μεγαλώσαμε και με την αντίληψη να κάνουμε το δικό μας παιδί και ν’ αφήσουμε απογόνους. Δε νομίζω ότι μια γυναίκα που θέλει να γίνει μητέρα και δεν μπορεί, χρειάζεται να μπαίνει σε διαδικασίες εξωσωματικής και να επιβαρύνει τόσο τον οργανισμό της, όταν υπάρχουν χιλιάδες παιδιά.