Ξεχνώντας να ζεις, επιβιώνοντας για να πληρώνεις.
Ψάχνω το ελαφρύ, το ευχάριστο, το έστω λίγο σαμπανιζέ, σαν ελαφρύ μεθυστικό ανθρακικό να γράψω. Το έχω ανάγκη σαν απεξάρτηση απ’ αυτό το πένθος του μαύρου πληκτρολογίου, που η εποχή μου στο επάγγελμα ξεκίνησε σε ιλουστρασιόν εκδοχές εικονολατρίας και κατέληξε σε κατατονική ανακύκλωση εικονοκλαστικών κηδειόχαρτων. Ο θόρυβος απ’ τη ναρκισσιστική showbiz είναι πια εκλεκτικά ανύπαρκτος στα αφτιά μου. Ο προβλέψιμος σχετικά αυνανιστικός βόμβος δεν φτάνει να ζαλίζει τον λαβύρινθο του έσω ωτός μου. Κάτι συνάδελφοι και πρώην φίλοι, απομεινάρια μιας σύντομης, ηλιόλουστης μέρας σαν σε παραλία στη Μύκονο, κυνηγάνε διασημότητες σαν μουσειακά είδη, ξεπερασμένοι και ξεπεσμένοι ήδη, από μια σκληρή πραγματικότητα που πενθεί την ανάγκη για ανάσα. Λέω να αντισταθώ και να γράψω κάτι αστείο, καυστικό ίσως, λυτρωτικό για την κατάδειξη της μιζέριας μας και της καραγκιοζιάς των γύρω μας. Χάνομαι στο ότι ο μήνας έχει μόνο 15 και αφού πλήρωσα ΕΝΦΙΑ, ΔΕΗ, ΦΠΑ, χρωστούμενα στην εφορία, ΟΤΕ, τηλεόραση, τέλη κυκλοφορίας τον περασμένο μήνα, ασφάλεια αυτοκινήτου, ίντερνετ, κινητά, φροντιστήρια, αθλητικούς συλλόγους, δεν μένει τίποτα για να ζήσουμε. Ούτε για βενζίνες, ούτε για σούπερ μάρκετ, για ψωμί και γάλα. Δεν μιλώ καν για το περιττό. Για εκείνο το μαντηλάκι στον λαιμό με το χρώμα, ένα κραγιόν, ένα άρωμα ή καινούρια καλσόν, που μπορεί να σου χαρίσουν περιστασιακά χαμογέλα. Δεν μιλώ καν για τον χαμένο παράδεισο τού να πας σε ένα ταβερνάκι με φίλους, ένα σινεμά ή μια βόλτα χωρίς πρόγραμμα και κατεύθυνση, να ανακαλύψεις κάνα προσωπικό καταφύγιο σαν στέκι. Δεν μιλώ καν για την ανεμελιά της ημερήσιας εκδρομής κάπου έξω απ’ τα ηλεκτροφόρα σύνορα της πόλης. Σα να απαγορεύεται κάθε ίχνος ζωής, κάθε ανθρώπινη εκδοχή μας, με επιβολή μόνο αυτού που πληρώνει δόσεις, του βιοπαλαιστή της ιστορικής και οικονομικής συγκυρίας, που το παίρνει απόφαση πως το οικόπεδο όπου ζει έχει για την παράγκα ακριβά κοινόχρηστα και αν δεν τα δώσεις, θα σταθείς σε οικονομικά αποσπάσματα. Ζωή σαν τιμωρία. Με βαριά ωράρια.
Θυμωμένα αφεντικά συνήθως –στη δική μου δουλειά– που συμπεριφέρονται λες και σου κάνουν χάρη, σε προσβάλλουν, σε βρίζουν, σε ψυχαναγκάζουν. Και εσύ, σε αδιέξοδα, να σκύβεις το κεφάλι. Για ένα κομμάτι ψωμί να κάνεις ασκήσεις εσωτερικής αποσυμπίεσης, γιατί είναι έτοιμα τα αφτιά σου να αιμορραγήσουν απ’ τις φωνές εκείνου που θεωρεί εαυτόν όχι εργοδότη, αλλά αφέντη. Και να μην μπορείς να του πεις τι σκέφτεσαι και να του γυρίσεις μια μούντζα και μια πόρτα στα μούτρα, γιατί μιαν ανάγκη την έχεις τόσο, που την κάνεις τρόπο. Και χωρίς ασφάλεια –για ποια σύνταξη άλλωστε και ποια υγεία;– χωρίς δικαιώματα, χωρίς ωράρια –απλά για πάντα– ανήκεις, νεο-είλωτας εσύ, σε ένα γρανάζι που δεν μέτρα ζωές, αλλά νούμερα-εξαρτήματα, με κάτι εξαμβλώματα γραβατωμένα στην Ευρώπη, σοβαροφανείς σαν Χάροι, να λένε πως δεν βγαίνουν τα ποσά και να ‘χουν τα καλαμάκια τους στραμμένα στον λαιμό σου, να τρυπήσουν κι άλλο φλέβα, γιατί χρωστάς κάτι που ποτέ δεν πήρες.
Οι αγρότες και τα τρακτέρ. Τανκς τα είπε ο υπουργός και σαν τανκς τα αντιμετωπίζουν. Ταράζονται οι Αθηναίοι για την αναστάτωση στη μέρα τους. Σοβαρά; Η αναστάτωση αιώνια και άναρχη στη ζωή των αγροτών δεν πιάνεται;
Να γράψω κάτι ανάλαφρο, γιατί θα σας κούρασα σίγουρα με τόσο γκρι. Ψάχνω με αγωνία, όχι τα ψήγματα του δικού μου χιούμορ μόνο, αλλά και κάτι, κάποια γραμμή, κάποια λέξη να με βγάλει απ’ αυτή την κατατονία της αποδοχής πως όλα έτσι έχουν και τίποτα δεν αλλάζει, και ως κρατούμενη έχω να ελπίζω μόνο στον προαυλισμό. Το ‘θελα, αλλά ακούω πως δυο σοροί νέων Ελλήνων βρεθήκαν από πεσμένο ελικόπτερό μας νύχτα πάνω απ’ το Αιγαίο και ο τρίτος αγνοείται. Κι άλλα συντρίμμια. Κι άλλο πένθος σ’ αυτή τη θάλασσα. Κι άλλος φόρος αίματος, απ’ τον Αιγέα μέχρι σήμερα. Κι άλλα αγόρια με ορφανά σπίτια και ρημαγμένα. Πώς να υπάρξουν λόγια για τους γονείς, τα αδέλφια, τα κορίτσια τους; Γιατί; Για μια όμορφη και παράξενη πατρίδα; Για μια Ελλάδα ρε γαμώ το;
(Συμπαθάτε με, δεν είχα νέα ευχαρίστα να πω, καλύτερα ίσως να μην έλεγα και κανένα…)