Καμιά φορά η ζωή φαντάζει κλισέ. Πέφτεις και μετά σηκώνεσαι. Κανόνας. «Δεν θα τα καταφέρω», έλεγες. Όπως και όλες τις προηγούμενες φορές. Και όμως σηκώνεσαι. Στέκεσαι στα πόδια σου. Λες και το κλισέ είναι ο μόνος λόγος που κάνει τη ζωή ενδιαφέρουσα. Λες και το κλισέ είναι αυτό που την κάνει να προχωρά. «Πάλι καλά» να λες.
«Πάρε με γύρω στις 11», μου έγραψε. Σκέφτηκε για λίγο ποια ιστορία να μου πει. Ζήτησε τη γνώμη μου και καταλήξαμε στο «Μην το πεις πουθενά», ίσως το πιο γνωστό τραγούδι του. Ξεκινά να μου μιλάει: «Ήταν καλοκαίρι του 2008. Είχα ήδη βγάλει δύο προσωπικούς δίσκους, ένιωθα όμως ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Παρόλο που είχα κόσμο στις συναυλίες, ο τρόπος με τον οποίο εξελισσόταν η καριέρα μου δεν μου άρεσε. Μου φταίγανε τα πάντα και σκεφτόμουνα έντονα να τα αφήσω όλα και να πάω να σπουδάσω σύνθεση στο εξωτερικό, για να ασχοληθώ περισσότερο με την κλασική μουσική. Κάποιο βράδυ αισθάνθηκα κάτι με το οποίο πολύς κόσμος έρχεται αντιμέτωπος: ένιωθα χάλια χωρίς να ξέρω τον λόγο. Ένιωθα σαν να με έπνιγε η ζωή μου, σαν να τα έκανα όλα λάθος. Ήθελα να τιμωρήσω τον εαυτό μου. Κάθισα, λοιπόν, στο πιάνο –άκουγα αρκετή κλασική μουσική τότε– και το «Μην το πεις πουθενά» μού βγήκε μέσα σε δύο λεπτά, στίχος και μουσική. Τότε κατάλαβα ότι έγραψα κάτι καλό, ότι δεν ήταν ένα ακόμα τραγούδι. Ένιωθα ότι βγήκε κάτι πολύ ειλικρινές. Το άφησα για λίγο –όπως κάνω πάντα– και το ξανάπιασα τον Σεπτέμβριο. Ήτανε και το πρώτο τραγούδι που έγραψα για τον δίσκο «Η αγάπη στο τέλος» που κυκλοφόρησε το 2009. Ο δίσκος στήθηκε με βάση το τραγούδι αυτό. Πολλοί νομίζουν ότι είναι ένα τραγούδι ερωτικό. Και όμως δεν είναι καθόλου ερωτικό. Είναι ένα κομμάτι καθαρά υπαρξιακό. Η ειρωνεία είναι ότι με το που κυκλοφόρησε ο δίσκος, το τραγούδι έγινε μεγάλη επιτυχία και έτσι έμεινα στην Ελλάδα, αφού είχα αγαπήσει ξανά τη δουλειά. Το τραγούδι στο οποίο εκφράζω την αγωνία και τη θλίψη μου ήταν το ίδιο τραγούδι που μου έδωσε δύναμη και με κράτησε στα πράγματα. Το «Μην το πεις πουθενά» είναι μια στιγμή –όλοι έχουμε τέτοιες στιγμές– που μιλάς στον εαυτό σου, και μου κάνει εντύπωση που κάτι τόσο προσωπικό αγαπήθηκε τόσο πολύ από τον κόσμο. Δεν μου έχει τύχει ξανά με τραγούδι μου να είναι τόσο αυτοαναφορικό και όμως να το τραγουδάνε όλοι».