«Σκύλος γενού και δάγκανε, άμα θέλεις να ‘σαι κάτι…», Κώστας Βάρναλης
Η Βικτόρια Μπέκαμ φιλά την κόρη της στα χείλη, όπως κάνουν οι μαμάδες παντού στον κόσμο και πάντα. Το πολύτιμο πλάσμα είναι όλο ένα φιλί και μια αγκαλιά για τις μανάδες, που έχουν μάθει να τα ακουμπούν απαλά σαν πεταλούδες, απ’ το πρώτο άγγιγμα της εξωτερικής επαφής. Η φωτογραφία είναι ειδυλλιακή, σαν καρτ ποστάλ παλαιάς κοπής. Μια λίμνη που φαίνεται ο πέτρινος βυθός της και κόβεται στον ορίζοντα, και η σκυμμένη μαμά απόλυτα αφοσιωμένη στο άγγιγμα των χειλιών του παιδιού της. Το BBC –που ‘χει πίσω κάτι σκανδαλάκια για μεγάλους σταρ δημοσιογράφους και παρουσιαστές παιδόφιλους– σοκάρεται. Ύστερα από τον σάλο των βρόμικων προβολών στο Ίντερνετ, που χαρακτηρίζουν τη μάνα χυδαία, το κολοσσιαίο βρετανικό δίκτυο ανέλυσε εκτενώς το θέμα, καλώντας ειδικούς να τοποθετηθούν. «Το φυσιολογικό είναι να φιλιέσαι στο στόμα με τον άνδρα σου. Το να το κάνει μία μητέρα με την κόρη της δεν είναι απαραίτητα καλό παράδειγμα, αλλά ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει», αποφάνθηκε τηλεοπτική ψυχολόγος, η Λιζ Μπρόιερ με τ’ όνομα στη Γηραιά Αλβιόνα, δείχνοντας πως η υποκρισία, η προστυχιά και η διαστροφή υποβάλλουν ακόμα και τις πλέον ιερές των σχέσεων σε μεσαιωνικό, βασανιστικό έλεγχο. Η τηλεόραση φυσικά και είναι παντού κραυγαλέα, αγοραία, φωνακλάδικη, υποκριτική και ηθικολογική κοινοτοπία. Οι ειδικοί θέλουν να είναι σταρ κι αυτοί, και προσαρμόζονται. Η κοινή γνώμη όμως, η εκφρασμένη απ’ το διαδίκτυο, ως μη σώφρων χορός αρχαίου δράματος, αποδεικνύει μια αγελαία, βαλτώδη ανηθικότητα. Να βλέπει μια μάνα να φιλάει το παιδί της και να υποδεικνύει ότι έτσι πρέπει να φιλά τον άνδρα της, νομιμοποιώντας και θεωρώντας δεδομένη κάθε βορβορώδη παρέκκλιση του είδους μας. Να θεσμοθετήσουμε και τα αγγίγματά μας λοιπόν, σε μια κοινωνία εκφραζόμενη διά βοής, με πονηριά, προστυχιά, μοχθηρία και εκκλησιαστικό φορμαλισμό πολιτικώς ορθής έκφρασης της αγάπης.
Και είναι η ίδια χώρα, η ηθικολόγος, καθωσπρέπει Βρετανία, που τη Βικτωριανή της εποχή, έντυναν με ειδικά καλύμματα τα πόδια των τραπεζιών, γιατί θύμιζαν γυμνά γυναικεία σκέλη. Σήμερα είχαν και άλλο ένα θέμα μητρότητας και άκρατου καθωσπρεπισμού να αντιμετωπίσουν. Έγιναν από δυο χωριά χωριάτες για το αν μια γυναίκα που δεν έχει γίνει μάνα είναι ικανή να κυβερνήσει ή όχι και πλακώνονταν, απ’ τη Βουλή τους μέχρι τις πρωινές εκπομπές οι σοβαροί δημοσιογράφοι, για το ποια τελικά ιδιότητα κάνει τη γυναίκα πλήρη άνθρωπο. Η τωρινή πρωθυπουργός κατηγορήθηκε απ’ την αντίπαλό της, γυναίκα επίσης, για το ότι δεν είχε τεκνοποιήσει, άρα πώς θα κατανοήσει τι σημαίνουν οι ανάγκες των ανθρώπων. Ούτε εκείνη ντράπηκε που το είπε, ούτε όσοι το άκουσαν και το πήραν στα σοβαρά. Σαν τις πεθερές στα χωριά, που οι νύφες έφταιγαν που δεν γεννούσαν ή έκαναν κορίτσια, όλοι αναλύουν την κατάσταση της άκληρης πρωθυπουργού σε τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και, φυσικά, social media.
Αν δεν είναι μάνα, είναι στέρφα, άκληρη, ανίκανη για όποια συμμετοχή σε κοινότητες παγκόσμιες, που βοούν με τον ίδιο χωριάτικο, όλο παγανισμό και μισαλλοδοξία τρόπο τους, σαν υπό την καθοδήγηση των Ισπανών ιεροεξεταστών, των Γερμανών κληρικών, των πουριτανών του Νέου Κόσμου. Τι κι αν δεν βουτιούνται οι μάγισσες στα παγωμένα νερά για να φανεί αν θα πνιγούν, άρα είναι αθώες; Τώρα έχει like, fan και twitter. Όλα δείχνουν διαφορετικά, αλλά όλα είναι ακίνητα ίδια. Μπορούμε πάντα οι άνθρωποι να καίμε το διπλανό χωριό, να σκλαβώνουμε τον αλλόθρησκο, να βιάζουμε τις γυναίκες της άλλης ράτσας, να κλειδώνουμε με ζώνες αγνότητας τις κόρες, να καίμε στην πυρά τις μάγισσες και να εξετάζουμε πώς επιτρέπεται μια μάνα να φιλά την κόρη της. Γιατί η λαγνεία, η διαστροφή, η χυδαιότητα φωλιάζουν πρώτα απ’ όλα μέσα σε εκείνους που την κρίνουν. Και ο κόσμος δεν αλλάζει. Και όλο να, έρχεται αυτός ο στίχος του Κώστα Βάρναλη στον νου, να μπλέκεται χωρίς φαινομενική συνέχεια στο θέμα… «Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν… Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν».