«Παίζω τα βράδια τη Δυσδαιμόνα/σε επαρχία του χειμώνα/σβήνουν τα φώτα, το πλήθος ξένο/κι εγώ στο τέλος να πεθαίνω/να πεθαίνω…». Έτσι ξεκινάει το τραγούδι… Σαν μια ιστορία που ζητούσε χρόνια να ακουστεί. Σαν μια αυλαία που την άνοιξε ο εκκωφαντικός θόρυβος από ένα δάκρυ που κυλούσε στο πρόσωπο.
Πατάω το record και της γνέφω να αρχίσει να μου μιλάει. «Το τραγούδι “Δυσδαιμόνα” είναι από τα πρώτα τραγούδια που έχω γράψει και το αγαπώ ιδιαίτερα. Ήταν πριν αρκετά χρόνια –μόλις είχα τελειώσει τη σχολή– όταν έπιασα δουλειά ως τραγουδίστρια σε ένα μαγαζί στην επαρχία. Όλα αυτά πριν ακόμα κάνω δισκογραφία… Εκείνη την περίοδο δεν ήμουν και στην καλύτερη ψυχολογική κατάσταση, ζούσα μοναχικά και δούλευα πολύ. Η μόνη μου παρέα στις ελεύθερές μου ώρες ήταν οι τοπικοί ραδιοσταθμοί και μια κιθάρα, την οποία δεν ήξερα καλά-καλά να παίζω, απλώς τη γρατσούναγα. Ένα απόγευμα άκουσα από ένα ραδιοσταθμό κάποια αμερικάνικα μπλουζ και ενθουσιάστηκα. Μέχρι τότε δεν είχα οποιαδήποτε επαφή με το είδος αυτό, ούτε και ανήκε στα ακούσματά μου». Λίγες μέρες αργότερα, όπως μου διηγείται, επισκέφθηκε –σε προχωρημένη ώρα– το μαγαζί που δούλευε ο θίασος του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. της περιοχής. Είχαν μόλις τελειώσει την παράστασή τους, τον «Οθέλο» του Shakespeare. «Πήραν λοιπόν τα ποτά τους και κάθισαν σε έναν πάγκο για να χαλαρώσουν. Οι περισσότεροι ήταν σε μια κατάσταση ευφορίας. Μόνο μία από τους ηθοποιούς ξεχώριζε, αφού φαινόταν ξεκάθαρα η μελαγχολία στο πρόσωπό της. Ήταν η κοπέλα που έπαιζε στην παράσταση τη Δυσδαιμόνα. Κάποια στιγμή, ενώ βρισκόμουν στη σκηνή, τα βλέμματά μας συναντήθηκαν και διαισθάνθηκα ότι η γυναίκα αυτή βίωνε μιαν απώλεια. Διέσχιζε τη δική της ερωτική έρημο με μια γενναιότητα και αξιοπρέπεια. Αυτή η μοναξιά της που διαισθάνθηκα –η καλλιτεχνική και κατ’ επέκταση ερωτική– ήταν πολύ οικεία σε μένα». Κάπως έτσι γράφτηκε και το τραγούδι αυτό, του οποίου η ηρωίδα είναι μια ηθοποιός «σε μια επαρχία του χειμώνα», όπως λέει ο στίχος, η οποία υποδύεται τη Δυσδαιμόνα. «Είναι, νομίζω, το μοναδικό δικό μου τραγούδι που πραγματεύεται τόσο καθολικά την έννοια της μοναξιάς». Το τραγούδι συμπεριλήφθηκε στο πρώτο LP της Ευσταθίας, που κυκλοφόρησε από τη Warner το 2003, με τίτλο «Φιλανθρωπικό γκαλά». Είχε προηγηθεί όμως η συμπερίληψη του τραγουδιού στην παράσταση «Όλοι μαύρα κι ένα πιάνο» της ομάδας Σπείρα-Σπείρα του Σταμάτη Κραουνάκη. Η παράσταση εκείνη είχε ηχογραφηθεί και κυκλοφόρησε σε cd, στο οποίο η «Δυσδαιμόνα» ακούγεται με τη φωνή της Νικολέττας Αναστασίου.