«Yes / I want to grow, yes/ I want to feel, yes / I want to Know / show me how to heal it up…».
Ωραίο το ξηµέρωµα. Κι εκείνη η µαγική στιγµή που ο ήλιος σ’ ακουµπάει, χωρίς ακόµη να διαφαίνει τις αχτίδες του στον ουρανό –τον άλλοτε έναστρο, άλλοτε άνυδρο κι άλλοτε θυελλώδη. Το µυαλό, σαστισµένο ακόµη από τα όνειρα και τους εφιάλτες που προηγήθηκαν –ή και τους ιδρώτες στα φανελάκια– ξέρει πως το να λειτουργεί καλύτερα εκείνη την ώρα είναι ένα δώρο σ’ εκείνον που το ’χει κυοφορήσει. Και του το προσφέρει.
«Δε µίλησα στα κύµατα / δεν πήρα απ’ το θυµό τους /
µόνο τα κοίταξα βαθιά / τους πήρα δύο µυστικά /
και τον καηµό τους…».
Ο θυµός πέφτει σαν φύκι, χωρίς υπενθύµιση του τι προηγήθηκε –βρεγµένος πάλι και ξανανιωµένος, προσωπικά ατυχήµατα µε µισόκλειστα τα µάτια στο φανάρι. «Καληµέρα!», γράφεις στο κινητό. Πατάς send κι έπειτα ανεβάζεις τη φωτογραφία. Μαντεύεις τις στροφές της ζωής σου που θα ακολουθήσουν, τις βραχώδεις ή ήπιες, και καταλαβαίνεις τη µαταιότητα «απ’ το πολύ του κόσµου» που τις περισσότερες φορές υποφέρει µέσα στην κοινωνικότητά του, µαταιώνοντας εποικοδοµητικές µοναξιές που θα γεννήσουν µελλοντικούς ουρανούς ν’ ανοίγουν άστρα.
Χθες βράδυ µίλησα στο τηλέφωνο µε τον (µελλοντικό χρυσό Ολυµπιονίκη της Ελλάδας στην ενόργανη) Λευτέρη Πετρούνια. Μου ’πε δυο τρία πράγµατα που µε κράτησαν ξύπνιο και µακρηγόρησαν τα βλέφαρά µου ανοιχτά και τα µάτια µου καρφωµένα στα κάδρα που βλέπω απ’ το κρεβάτι µου απέναντι. Τον ρώτησα –απλά πράγµατα– «ποιο ήταν το τελευταίο τηλεφώνηµα που έκανες προτού εκτελέσεις την άσκησή σου στις 29 Μαΐου, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθληµα στη Βέρνη;» –κατακτώντας άλλο ένα χρυσό µετάλλιο για την Ελλάδα. «Δεν έκανα κάποιο τηλεφώνηµα. Μία µε δύο µέρες πριν από αγώνες δεν µιλάω µε κανέναν!», µου απάντησε κοφτά. «Κι ο έρωτας;». Γέλασε. «Όσο έχω υψηλούς στόχους δεν θα αποδεχτώ ποτέ το ενδεχόµενο να µείνει πίσω η καριέρα µου για έναν έρωτα».
«Δεν άκουσα τα σύννεφα / το παραµιλητό τους /
ούτε πως φέρνανε βροχή / ούτε πως ψάχνανε στεριά /
για τ’ όνειρό τους…».
Αυτό µάλλον περικλείει και τη µεγάλη παγίδα νέων, και ιδιαίτερα ταλαντούχων παιδιών, που πιστεύουν πως τα µεγάλα και σπουδαία γίνονται χωρίς θυσίες –προσωπικών στιγµών, διασκεδάσεων, φλερτ, σεξουαλικών πειραµατισµών και αναίτιας χαράς. Γνώρισα εικοσάχρονους και τριαντάχρονους που, παρασυρόµενοι από τη φόρα της στιγµιαίας τους επιτυχίας, πίστεψαν πως αυτό θα διαρκέσει για πάντα –αισθάνονται άτρωτοι, αποκτούν θράσος και περισπούδαστο βλέµµα θεωρώντας πως είναι κάτι άλλο από αυτό που ως γενναιοδωρία (αρχικά) τους προσφέρθηκε, και δαγκώνοντας το χέρι που τους έβαλε στην παλάµη το αντίδωρο. Αλλά τα πράγµατα είναι µαθηµατικά. Κι η επιτυχία ακολουθεί την αποτυχία, όλα γίνονται κύκλος και ίσως –µε λίγη τύχη και δυο τρία γερά χαστούκια µέσα σου– επανέλθεις –ωριµότερος και σοφότερος µάλλον, απαλλαγµένος από αφέλειες και σφάλµατα χαρακτήρα. Το λέω εκ πείρας. Όταν κι εγώ, στα είκοσί µου, µάντευα τις λακκούβες, µα έπρεπε να γκρεµοτσακιστώ για να κατανοήσω το βάθος τους. Όλα παίζονται στην επιστροφή.
«Fixing up a car to drive in it again / searching for the water hoping for the rain / up and up, up and up…».
Ο Λευτέρης το ξέρει αυτό από τα 25 του –έχοντας στις «αποσκευές» της µνήµης του τρία χρόνια ξεσπάσµατος και µεγάλων επαναστάσεων που του είχαν στερήσει εκείνο το µαγικό άγγιγµα του καρπού του, λίγο πιο πάνω από το κοµποσκοίνι που πάντα φοράει, µε τους κρίκους. «Τις επιτυχίες µου τις χρωστάω στις αποτυχίες µου», µου είπε ταρακουνώντας µε από µία πρόσκαιρη στεναχώρια διαλυµένης ανθρώπινης επαφής και ρίχνοντάς µε ξανά στην αρένα –µε σβησµένα από τον µαυροπίνακα τα λάθη και την καλή µου πίστη, αν και πάντα εκεί –στοιβαγµένα– ως τροχονόµος του µέλλοντος και σηµατοδότης.
«Lying in the gutter, aiming for the moon /
trying to empty out the ocean with a spoon /
up and up, up and up…».
Αυτά σκέφτοµαι σήµερα Πέµπτη, δεύτερη µέρα του Ιούνη, στις 5:30 το πρωί, την ώρα που πίνω τον καφέ µου ακούγοντας ραδιόφωνο και µουσικές, υποφέροντας από υπαρξιακά σαστίσµατα, αλλά κατανοώντας πως όλα είναι προβοκατόρικη ευτυχία –την αρπάζεις κι αυτή σου σπαρταράει σαν λέπι διαφεύγοντας σαν Γαλλίδα χορεύτρια µπουλβάρ (αχ, το Παρίσι, πάλι και πάλι).
Δεν τρέχει τίποτα. Όλα θα οδηγήσουν ξανά στο φως –σαν αυτό που σε καθρεφτίζει από ψηλά.