Mια δουλειά κάνετε παιδιά, δεν χειρουργείτε και εγκεφάλους
Είναι εποχή που στα π.Κ. (μτφρ: προ Κρίσεως) χρόνια τα παπαγαλάκια των επιστήθιων φίλων στον Τύπο έγραφαν για προτάσεις, χρυσά συμβόλαια και επικείμενες αναχωρήσεις και μεταγραφές επιτυχημένων παρουσιαστών της τηλεόρασης. Τα περισσότερα από αυτά τα δημοσιεύματα έριχναν νερό στον μύλο των «σταρ» και ανέβαζαν το κασέ τους στις υπερτιμημένες, ούτως ή άλλως, υπηρεσίες τους. Σε ένα μέσο που δεν γίνεται να φτιάξει αστέρια, μιας και βασίζεται στην οικειότητα, την αμεσότητα και την απλότητα, οι εγχώριοι επιβιώσαντες της έκθεσης πήραν πολύ στα σοβαρά την επιρροή τους, και κυρίως τους εαυτούς τους. Νόμιζαν πως πραγματικά τους άξιζε το τόσο χρήμα, τα χρυσά συμβόλαια και οι κολακείες. Έλα μου που τα πράγματα άλλαξαν.
Οι άδειες και πού θα δοθούν. Τα χρέη των καναλιών. Οι χρεοκοπημένες εταιρείες παραγωγής. Η υπερπροσφορά ονομάτων εν ενεργεία, αλλά και όσων εδώ και καιρό είναι σπίτι τους, αποδεικνύοντας τον κανόνα πως «όποιος βγει απ’ το μαντρί τον τρώει ο λύκος». Οι κολλητές επαφές με στελέχη του παλιού τηλεοπτικού καθεστώτος δεν προσφέρουν πια τίποτα, μιας και οι κάποτε ισχυροί είναι ή άνεργοι ή βολεμένοι σε κάποια θεσούλα φορώντας ακριβά παπούτσια για να δείχνουν πως δεν έχουν πρόβλημα. Ειδικά αυτοί οι τελευταίοι –τα στελέχη ντε– στην τηλεοπτική πραγματικότητα αυτό που είχαν να επιδείξουν περιορίζονταν στο ότι ήταν αρεστοί και διασκεδαστικοί στους ιδιοκτήτες και όχι στις γνώσεις, τις επιτυχίες, την εμπειρία και τις ικανότητές τους.
Με σκόρπιο το γκλίτερ της τηλεόρασης, χαμένη τη γυαλάδα της, φτηνιάρικη και μίζερη και τη διάθεσή της για φαντασμαγορία, που θυμίζει κακή νοικοκυρά η οποία σκουπίζει και κρύβει τα σκουπιδάκια κάτω απ’ το χαλί, οι αναπαραστάσεις του παρελθόντος είναι τουλάχιστον θλιβερές γκριμάτσες. Φυσικά και ο Λιάγκας μοιάζει να δυσφορεί και να σκέπτεται να μη συνεχίσει στο πρωινό, μιας και το κύρος του βάλλεται από ένα τέτοιο μικρό τηλεοπτικό προϊόν και του ταιριάζει κάτι πιο απαιτητικό, ακριβό, μεγαλεπήβολο και –γιατί όχι;– δημοσιογραφικό με απαιτήσεις. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή τα ίδια. Μπας και ανέβει το κασέ. Μπας και υπάρξει και εξτραδάκι στην παρουσίαση. Ο Μουτσινάς συζητά επίσης για την αξιοποίησή του. Πόσο άλλο; Σε σόου είναι. Πρωινή εκπομπή έχει.Πόσο άλλο να αξιοποιηθεί; Να κάνει πιο κει η Χούκλη, να πει αυτός τις ειδήσεις; Αναζητούνται ρόλοι επίσης για τους υψηλά στην αξία της όποιας τηλεόρασης, όπως ο Δημήτρης Ουγγαρέζος, που όλο φεύγει απ’ τα πρωινά και όλο σ’ αυτά είναι, ακόμη και αν βαφτίζεται έκτακτη συμμετοχή. Για τη Μαρία Συνατσάκη, που όλα τα καλά έχει με το μέρος της, αλλά δεν της κάθεται τίποτα. Για τη Δούκισσα Νομικού, που στα χέρια την έχει σηκώσει το κανάλι, αλλά ως αντοχής διπλανή του Θέμου καταξιώνεται. Για την Ντορέττα Παπαδημητρίου, που λατρεύει ο κόσμος της τηλεόρασης, αλλά προφανώς όχι τόσο και το κοινό.
Κατά τα άλλα, οι Ράδιο Αρβύλα όπως επίσης κάθε χρονιά, μοιάζουν να παίζουν το «τραβάτε με κι ας κλαίω», ενώ δείχνει πολύ να τους χαλά η τηλεόραση, μιας και έχουν πολλές εναλλακτικές ως επαγγελματίες σε αυτή τη χώρα. Όπως; Το απλήρωτο ραδιόφωνο και καμιά διοργάνωση μουσικού event, όποτε κι αν συμβεί. Φυσικά και παραμένουν ακλόνητοι στις θέσεις τους οι: Βίκυ Χατζηβασιλείου, με το ανεκδιήγητο προϊόν τής αδιάβροχης συγκίνησης, η Μαρία Μπεκατώρου, που από απλό κορίτσι που δεν πολυγούσταρε το σύστημα έχει γίνει η σούπερ σταρ των σόου, η Φαίη Σκορδά του μίνι, του τακουνιού και του μπικίνι, που αντιμετωπίζει τα πάντα ως αθώα ανήλικη σε πρώτη έξοδο σε ελληνάδικο στο Μπουρνάζι, ο Γρηγόρης Αρναούτογλου, αιωνίως θιγμένος διότι τον πολεμούν οι δημοσιογράφοι, οι κριτικοί και οι ίδιοι οι πόλεμοι.
Στην εξέλιξη των ειδών, ούτε τα πιο δυνατά, ούτε τα πιο έξυπνα ζώα ήταν αυτά που επιβίωσαν, αλλά εκείνα που ανταποκρίνονταν καλύτερα στις αλλαγές. Στην πανίδα και τη χλωρίδα της τηλεόρασης, ο καιρός των παγετώνων έρχεται και ο σώζων εαυτόν σωθήτω, ώσπου να σκάσει και κάνας κομήτης πάνω απ’ τα κεφάλια των δεινοσαύρων και να χαθούν τα είδη.