Είναι ένα από τα καλύτερα «μπουζούκια» της Ελλάδας. Άξιος συνεχιστής της πορείας που χάραξε ο Ζαμπέτας, ο Νικολόπουλος, ο Καραντίνης. Οι οργανοπαίχτες ήταν πάντα οι αθόρυβοι εργάτες του ελληνικού τραγουδιού. Είναι φορές, όμως, που έρχεται η στιγμή τους να λάμψουν, να ανθίσουν, να δώσουν στον κόσμο τη θύελλα που έχουν κρυμμένη μέσα τους. Για τον Βαγγέλη Μαχαίρα, το «Κάπου θα βρεθούμε» ήταν το πρώτο μεγάλο κύμα…
Στην τελευταία συναυλία του Γιάννη Κότσιρα, αναρωτιόμουνα πόσοι από τους παρόντες γνώριζαν ότι το «Κάπου θα βρεθούμε», που όλοι μαζί τραγουδούσαν, είναι γραμμένο από τον άνθρωπο που χρόνια τώρα συνοδεύει τον Γιάννη με το μπουζούκι του. Με ενδιαφέρει να μάθω πώς γεννήθηκε το τραγούδι. «Ήτανε χειμώνας του 2006 και η γυναίκα μου ήταν έγκυος. Καθόμασταν στο σπίτι γύρω στα μεσάνυχτα και συζητούσαμε, ενώ εγώ είχα στο χέρι μου το μπουζούκι και έπαιζα διάφορες μελωδίες. Ξαφνικά μου ήρθε μια μελωδία που μου άρεσε. Παίζοντας τη μελωδία αυτή, συνειδητοποίησα ότι ήταν ένα ολοκληρωμένο τραγούδι. Την έστειλα, λοιπόν, στη στιχουργό Βίκυ Γεροθόδωρου και γύρω στις πέντε το πρωί με πήρε τηλέφωνο και μου έστειλε έτοιμο τον στίχο του τραγουδιού, μιας και τόσο εγώ όσο και η γυναίκα μου ήμασταν ακόμα ξύπνιοι. Το δοκίμασα και μου άρεσε πάρα πολύ. Έτσι απλά έγιναν όλα! Ήταν μια οικογενειακή υπόθεση, στην οποία συμμετείχε και το –αγέννητο ακόμα– παιδί μου». Τον ρωτάω πώς μπήκε στην «οικογενειακή» αυτή υπόθεση ο Γιάννης Κότσιρας. Χαμογελά. «Αρχικά δεν είχα κάποιον ερμηνευτή στο μυαλό μου. Το επόμενο φθινόπωρο, ο Γιάννης Κότσιρας –με τον οποίο συνεργαζόμαστε από το 1997– βρισκόταν στη διαδικασία αναζήτησης υλικού για τον δίσκο του. Του το έστειλα, ενώ ουσιαστικά τα τραγούδια του δίσκου είχαν ήδη επιλεγεί και επίσης θεωρούσα ότι ίσως να το έβρισκε πολύ λαϊκό. Του άρεσε τόσο πολύ, που τελικά το συμπεριέλαβε στον δίσκο την τελευταία στιγμή». Ξέρω ότι κάθε φορά που ο Γιάννης τραγουδάει αυτό το τραγούδι στις εμφανίσεις του, γίνεται χαμός. Δεν μπορώ, λοιπόν, να μην τον ρωτήσω για τα συναισθήματά του, μιας και βρίσκεται και αυτός επί σκηνής. «Το κομμάτι αυτό αγαπήθηκε πολύ από τον κόσμο. Τον πρώτο καιρό ήμουνα πολύ συγκινημένος όταν το παίζαμε. Με τον καιρό το έχω συνηθίσει και δεν αισθάνομαι ότι το κομμάτι είναι δικό μου, αλλά ότι ανήκει πια στον κόσμο. Αυτό το θεωρώ τεράστια ευλογία, αφού ήταν το πρώτο μου τραγούδι που κυκλοφόρησε δισκογραφικά». Όπως και σε κάθε θύελλα, το πρώτο εκείνο μεγάλο κύμα είναι και το πιο σημαντικό… Έπονται πολλά ακόμα!