Λίγο ο Φρανκ Άντεργουντ σε κάτι άκυρες σκηνές όπως αυτή που τάχατες πήγε εκκλησία για να… φτύσει τον εσταυρωμένο, λίγο η αβεβαιότητα στο «κτίσιμο» της Πρώτης Κυρίας, ο 3ος κύκλος του «House of Cards» προσπάθησε πολύ να μας ξενερώσει. Η μαγεία της πρώτης σεζόν είχε χαθεί, μαζί με τη χημεία ανάμεσα στους χαρακτήρες, και ανάμεσα στο φιλοθεάμον κοινό και την πολυβραβευμένη σειρά. Η ανάρτηση στο Netflix του 4ου κύκλου θα αποτελούσε -βάζαμε στοίχημα- τον επικήδειο της αριστουργηματικής σειράς που καταπιανόταν με τις μηχανορραφίες στους σκοτεινούς διαδρόμους της αμερικανικής πολιτικής. Σόρι, αλλά η κηδεία ακυρώνεται. Η τέταρτη σεζόν δεν είναι απλά εξαιρετική, είναι ίσως η καλύτερη από όλες. Πιο σύνθετη, πιο πιστευτή -παρά το WTF στόρι- εισάγει τέτοιες ανατροπές, τόσο μαέστρικα γραμμένες και γυρισμένες, που απλώς υποκλινόμαστε στη δημιουργική ομάδα για την… ανάσταση των φρικτών αλλά απίστευτα εθιστικών Άντεργουντ. Αποφεύγοντας τα spoilers, υπογραμμίζουμε μόνο το εξής: Τα φώτα του νέου κύκλου πέφτουν -επιτέλους- πάνω στην Κλερ, η οποία κάνει τον Φρανκ να μοιάζει με μυρμήγκι. Μιλώντας για τη σειρά, ο Κέβιν Σπέισι είχε πει «η πραγματικότητα μιμείται το House of Cards». Η πραγματικότητα, μέρα με τη μέρα, το επιβεβαιώνει.