Η «βίαιη» ενηλικίωση, η απομυθοποίηση της τηλεόρασης και των πρωταγωνμιστών της, η προσωπική ζωή, οι φιλικές-οικογενειακές σχέσεις του και οι «εξαρτήσεις» ενός, φαινομενικά, αστείου αγοριού.
Του Άρη Καβατζίκη
Ένα όμορφο, λιτό διαμέρισμα στο Λυκαβηττό, με μοναδική πολυτέλεια τη μεγάλη βεράντα με την ατέλειωτη θέα, την πολλαπλών ιντσών τηλεόραση και τον Mac υπολογιστή του. Εργένης με δύο «παιδιά»: τον Άντι –τον οποίο βρήκε και υιοθέτησε στην Αντίπαρο– και τον Τρίκι –ο οποίος βρέθηκε και υιοθετήθηκε στα Τρίκαλα. Ο Νίκος κάνει ζεστές αγκαλιές και ζεστές κουβέντες. Η πολύχρονη γνωριμία μας τον κάνει ακόμη πιο φιλόξενο, αν κι αυτή τη στιγμή ζει φάση εμπύρετης δημιουργίας. Την Κυριακή κάνει πρεμιέρα στον Ant1 το «Your Face Sounds Familiar», ενώ γράφει δύο έργα. Καταρχήν, κάνει την απόδοση μιας γαλλικής κωμωδίας, με τίτλο «Κοκομπλόκο». Μ’ αυτήν θα κάνει την καλοκαιρινή περιοδεία του, παρέα με τους Βασιλική Ανδρίτσου, Πηνελόπη Αναστασοπούλου, Αντώνη Κρόμπα, Σοφία Μανωλάκου και Ματίνα Νικολάου. «Σε κάποιες πιάτσες θα είναι μαζί μας και το μωράκι της Πηνελόπης, χαρίζοντάς μας θετική ενέργεια», τονίζει. Παράλληλα, γράφει το νέο του έργο για τον ερχόμενο θεατρικό χειμώνα, με προσωρινό τίτλο «Οι από Πάνω».
Πότε, αλήθεια, ένιωσες ότι ενηλικιώθηκες;
Τα έχω βάλει με τις μανάδες αυτό τον καιρό, των οποίων όλη η προσπάθεια έγκειται στο να είναι δεμένες με το παιδί τους –είναι πηγή ζωής για όλους η μάνα– και ξαφνικά, όταν πεθαίνουν, σε όποια ηλικία, είναι τόσο βίαιο αυτό το κόψιμο, που ουσιαστικά είναι η κλωτσιά στην ενηλικίωση. Η ψευδαίσθηση ότι μεγαλώνουμε όταν εγκαταλείπουμε την πατρική εστία για σπουδές είναι το απόλυτο ψέμα. Ενηλικιώνεσαι όταν χάνεις το ρόλο του παιδιού. Όταν πέθαναν οι παππούδες μου, δεν ήμουν πλέον εγγονός κανενός, ήμουν μόνο γιος, και τώρα ξαφνικά δεν είμαι ούτε γιος.
Έχεις, ωστόσο, τον πατέρα σου.
Είναι άλλη η σχέση με τη μητέρα, έχει άλλη δύναμη. Ο πατέρας είναι εκεί, βράχος, απαραίτητη φιγούρα, αλλά δεν μπορεί να δεθεί όπως δένεται η μητέρα. Νιώθω σαν να τελείωσα με το «καστ» και δεν μπορώ να «παίξω» το γιο. Με τον πατέρα μου πλέον συζητάμε πολύ, είναι πιο έντονη η σχέση μας, αλλά είναι σχέση μεταξύ ενηλίκων.
Μήπως ήρθε η ώρα να «γεμίσεις» τη σχέση με τον πατέρα σου με συναίσθημα;
Δεν μπορώ αυτή τη στιγμή, που έχω μείνει μ’ ένα βύσμα στο χέρι, καθώς έφυγε η μητέρα μου, να πάω να το βάλω στον πατέρα μου. Δεν ξέρω πού έχει τις πρίζες του. Είναι ένα καινούργιο μηχάνημα, οπότε πάω σιγά και ήρεμα. Ούτε μπορώ, ενώ προσπαθώ να ξεπεράσω μια σχέση, να δημιουργήσω μια άλλη. Προσπαθώ, ξέρεις, να διαπραγματευτώ μια ελευθερία, την οποία δεν είχα ποτέ. Που σημαίνει ότι δεν ξέρω τι να την κάνω. Γι’ αυτό και κάθομαι σπίτι μου. Δεν ξέρω τι σημαίνει να είσαι απόλυτα ελεύθερος. Είναι σαν να λες «Μισό λεπτό, τι γίνεται; Τώρα κάνω ό,τι θέλω, δε δίνω αναφορά σε κανέναν»;
Παρόλο που έχεις δύο ετεροθαλή αδέλφια, πώς νιώθεις που, από δω και στο εξής οικογένεια είναι οι φίλοι σου;
Χαρούμενος είμαι. Οι πέντε άνθρωποι που είναι η παρέα μου, και τους απέκτησα σε μεγάλη ηλικία –δηλαδή, έχω και έχουν κοπιάσει για τη φιλία μας– με κάνουν υπερήφανο. Ήταν και πριν μέρος της οικογένειάς μου οι συγκεκριμένοι άνθρωποι. Τώρα πια είναι οικογένεια, το έδειξαν με κάθε τρόπο.
Η συνθήκη της ζωής σου, ειδικά μετά την απώλεια της μητέρας σου, επιτρέπει τη δημιουργία δικής σου οικογένειας;
Και πριν το ήθελα. Αν και προέρχομαι από χωρισμένους γονείς και μεγάλωσα με τον παππού, τη γιαγιά και τη μητέρα μου, μ’ αρέσει η οικογένεια. Μπορεί να μην ξέρω πώς θα παίξω τον πατέρα, καθώς είχε ο παππούς μου αυτό το ρόλο, αλλά δε με τρομοκρατεί.
Σου έχει περάσει από το μυαλό ότι θα ήθελες να έχεις το παιδί σου για να σε φροντίσει, όταν μεγαλώσεις;
Είδα ότι και με τη μητέρα μου, παρόλο που είχε πολλές φίλες και συγγενείς, οι οποίοι έτρεχαν γι’ αυτήν, δεν αισθανόταν το ίδιο όπως όταν έτρεχα εγώ. Είναι άλλη η ασφάλεια όταν τρέχει το παιδί σου. Ουσιαστικά, με το παιδί ή τους φίλους φτιάχνεις ένα δίχτυ προστασίας, για να μην πέσεις στο κενό.
Η ψυχολογία σου αυτή την περίοδο πώς είναι;
Γενικά, είμαι χαρούμενος. Ειδικά, προσπαθώ. Συμβαίνει ότι έχεις ένα πλάνο για 38 ολόκληρα χρόνια και ξαφνικά πρέπει να έχεις το ίδιο πλάνο αλλιώς. Δε σταματάω να κάνω όσα έκανα και όταν ζούσε η μητέρα μου, απλώς είναι πολύ διαφορετικά χωρίς αυτήν. Πέρα από το συναίσθημα, ξαφνικά η καθημερινότητά μου γέμισε τρύπες. Είναι τόσο αμείλικτος και εγωιστής ο χρόνος, που η ζωή προχωράει κανονικά. Θέλεις εσύ να μείνεις κλαίγοντας σε μια γωνιά; Κάθισε, αλλά αυτός θα προχωρήσει. Είμαστε τόσο ασήμαντοι μέσα στη σημαντικότητά μας, που σου λέει ότι «Εγώ θα προχωρήσω, δε με νοιάζει που πέθανε η μαμά σου, πεθαίνουν και εκατομμύρια άλλες γυναίκες και παιδιά. Προχώρα!». Κλείνουν κύκλοι, αλλά δεν ξέρουμε πότε τελειώνει ο δικός μας κύκλος.
Πότε θα ξεπεράσεις την εξάρτησή σου από το τσιγάρο;
Είναι ο επόμενος στόχος μου, γιατί δεν πάει άλλο. Είναι πολλά τα χρόνια που καπνίζω και είναι τεράστια ανοησία. Είναι η δεύτερη εξάρτησή μου αυτή, μετά τον υπολογιστή. Θα πάθει τίποτε η μέση μου κάποια στιγμή από τις τόσες ώρες που περνάω μπροστά του.
Χρησιμοποιείς τον υπολογιστή και για τα social media;
Για τα social media αδιαφορώ. Είμαι μεγάλος, δεν είναι για μένα αυτά.
Πολλοί άνθρωποι της τηλεόρασης βασίζουν την καριέρα τους στα social media.
Μπράβο τους. Εγώ θέλω να τη βασίσω στη δουλειά μου. Είναι ένα εργαλείο, αλλά πρέπει να το χρησιμοποιείς σωστά. Δεν αγαπάνε όλο τον κόσμο τα social media. Ούτε είμαι σε θέση ούτε θέλω να βγω και να μετράω τα likes. Δε θεωρώ ότι είναι και τόσο μεγάλη ικανοποίηση όταν ο άλλος βλέπει δικές μου φωτογραφίες.
Έχω την εντύπωση ότι πλέον δεν κάνεις τηλέοραση για τη δόξα, αλλά καθαρά για λόγους βιοποριστικούς. Ισχύει;
Η τηλεόραση δεν ήταν ποτέ στα πλάνα μου, με τον τρόπο που την κάνω –παρουσίαση, συμπαρουσίαση–, σκεφτόμουν τα σίριαλ, προκειμένου να μπορέσω να παίξω στο θέατρο. Όλα για το θέατρο γίνονται. Με βοήθησε απίστευτα η τηλεόραση και της χρωστάω πολλά. Ναι, βιοπορισμός, αλλά μ’ αρέσει αυτό που κάνω. Έχω την τηλεόραση για να μην κάνω πράγματα που δε θέλω στο θέατρο και, αντίστοιχα, έχω το θέατρο, για να μην κάνω πράγματα που δε θέλω στην τηλεόραση. Δεν κάνω, λοιπόν, ό,τι να ’ναι, χωρίς να με νοιάζει. Προσπαθώ να επιλέγω. Δε με αφορούν τα πάρτι, τα γκαλά, οι παπαράτσι και τα εξώφυλλα. Δεν είχα ποτέ την τρέλα να φωτογραφηθώ, πάντα ήμουν ένα βήμα πιο πίσω. Μ’ έκαιγε να με γνωρίσουν, για να κάνω θέατρο. Δε μ’ αφορούσε να γνωρίσω την υψηλή κοινωνία και δεν το λέω αυτό υποτιμητικά. Χάρηκα, όμως, όταν έκανα Πρωτοχρονιά στο σπίτι του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, όντας ακόμη στη σχολή, ή όταν μου έδιναν τα τηλέφωνά τους διάσημοι ηθοποιοί και απλώς τα είχα στο κινητό μου. Ήταν μικρές χαρές, που φυσικά μετά απομυθοποιήθηκαν κι αυτές.
Έχεις τηλεοπτικό απωθημένο;
Είχα απωθημένο να κάνω βραδινό και το έκανα. Τελείωσα, λοιπόν, με το «Νικ Ο’ Κλοκ». Όχι ότι δε θα ξανακάνω. Τώρα, θέλω να κάνω εκπομπές που μ’ αρέσουν. Μ’ αρέσει το «Πρωινό ΣουΚου», που κάνουμε με τη Μαρία Μπεκατώρου.
Γιατί, ενώ είσαι απρόβλεπτος και ανατρεπτικός, δεν «εισβάλλεις» στην κουζίνα, στη μαγειρική;
Έχω συστηθεί στον κόσμο με το χιούμορ μου, κάνοντας πλάκα. Δε θα είμαι χρήσιμος με το να μπω σε μια κουζίνα και να τα κάνω μαντάρα, όταν υπάρχει κάποιος που θέλει να δει τη συνταγή. Θα το χαλάσω και δεν έχω λόγο να το κάνω. Το θέμα είναι να γίνει η μαγειρική και όχι να κάνουμε τσιρκολίκια. Δε μ’ ενδιαφέρει να δείξω τη δυνατότητά μου να χειριστώ θέματα χρηστικά, γυναικεία ή ιατρικά, ειδικά από τη στιγμή που υπάρχει η Μαρία Μπεκατώρου που τα κάνει και ωραία και της πάνε.
Την Κυριακή έχετε πρεμιέρα με το «Your Face Sounds Familiar». Πώς νιώθεις;
Χαίρομαι. Αφενός θα συνυπάρξω με τον Σταμάτη Φασουλή, τον Πέτρο Φιλιππίδη και την Κατερίνα Παπουτσάκη, αφετέρου θα ξανασυναντάω τη Μαρία, αλλά από διαφορετική πλέον θέση. Δε θέλω να προγραμματίσω το πώς θα είμαι στην κριτική μου, αλλά οφείλω να σέβομαι τους τηλεοπτικούς κανόνες στο πόσο ελεύθερος μπορώ να είμαι. Ο σκοπός δεν είναι να προσβάλουμε ή να αισθανθούν άσχημα οι συμμετέχοντες. Σκοπός είναι να περάσει καλά ο κόσμος το βράδυ της Κυριακής, μ’ έναν απώτερο, μάλιστα, φιλανθρωπικό στόχο.
Ποιος θα είναι αυστηρός; Ο Σταμάτης Φασουλής ή ο Πέτρος Φιλιππίδης;
Δεν ξέρω. Ο Σταμάτης έχει έναν τρόπο να σου πει κάτι με χιούμορ, να γελάσεις και μετά από ώρες να συνειδητοποιήσεις τι ακριβώς σου είπε και να πάθεις «εγκεφαλικό». Ο Πέτρος έχει το χάρισμα, εκεί που σου κάνει πλάκα, ξαφνικά να σοβαρέψει και να «ψαρώσεις» ή και το αντίστροφο. Η Κατερίνα Παπουτσάκη, πάντως, θα είναι «Χάιδω», καλή, δε θα θέλει να στενοχωρήσει κανέναν.
Έκλεισες στο «YFSF» αφού πρώτα έκλεισαν ο Σταμάτης Φασουλής και ο Πέτρος Φιλιππίδης;
Έκλεισα από πέρσι. Όταν θα έβγαινε το σόου, τον Απρίλιο του 2015, μου είχε μιλήσει ο Γιάννης Λάτσιος κι επειδή υπήρχε μόνο το σίριαλ «Τρίχες» και όχι παρουσίαση εκπομπής, του είχα πει «Ναι, θα μ’ ενδιέφερε πολύ».
Υποθετικά μιλώντας, έχεις τρεις προτάσεις: συνεργασία με την Ελένη Μενεγάκη, συνεργασία με τη Ρούλα Κορομηλά ή να στήσεις κάτι από την αρχή με την ομάδα που θα επιλέξεις. Πώς θα τις προσέγγιζες;
Με την Ελένη συνεργάστηκα και πέρασα πολύ ωραία. Με τη Ρούλα συνεργάστηκα στον Alpha, όταν ήταν υπεύθυνη του ψυχαγωγικού προγράμματος. Είναι πολλά που μ’ αρέσουν στη Ρούλα και άλλα που δεν ξέρω πώς να τα αντιμετωπίσω. Είναι ωραία «τύπισσα», πέρασα όμορφα μαζί της. Εάν είχα αυτά τα τρία σενάρια, λοιπόν, δεν ξέρω τι θα έκανα, γιατί έχει σημασία και τι είδους εκπομπές θα ήταν αυτές.
Αισθάνεσαι ότι άφησες κάτι ημιτελές με τη Μαρία Ηλιάκη;
Όχι, έχουν τελειώσει τα πάντα με τη Μαρία. Να κάνει τη ζωούλα της και να μ’ αφήσει ήσυχο! (γέλια). Με τη Μαρία δεν ήταν συνεργασία, ήταν οικογενειακό πράγμα. Αισθανόμουν ότι έβαζαν κάμερα στο σπίτι μου. Στο «Δέστε τους» οι σχέσεις των τεσσάρων μας ήταν σαν να παίζαμε σε καθημερινό sitcom σίριαλ, με ξεκάθαρους ρόλους. Με τη Μαρία, όχι, δεν έχει τελειώσει. Αλλά θα ήθελα να το καταλάβετε κι εσείς, όπως πλέον το έχω καταλάβει κι εγώ, ότι δε συνδέομαι εύκολα με τους ανθρώπους. Ψευδαίσθηση δίνω. Δε νομίζω ότι θα μπορούσα ποτέ να είμαι δίδυμο με κάποιον. Με τη Μαρία, λόγου χάρη, κάναμε πολλά μαζί, από την εποχή του «Κους Κους» ακόμη, αλλά δε γίναμε ποτέ όπως ο Φώτης Σεργουλόπουλος και η Μαρία Μπακοδήμου. Εγώ έχω το πρόβλημα. Όχι ότι δε θέλω, αλλά δεν μπορώ. Το ψάχνω και το προσπαθώ. Είναι μια «αναπηρία».
Γιατί δεν κάνεις στην τηλεόραση κάτι με τη Ζέτα Μακρυπούλια, που είναι και επιστήθια φίλη σου.
Κάναμε θέατρο και περάσαμε ωραία. Άλλα πράγματα κάνει η Ζέτα στην τηλεόραση και άλλα εγώ.
Ένα μαγκαζίνο οι δυο σας;
Δε θέλω να πω μεγάλη κουβέντα, αλλά νομίζω πως δε θέλω να κάνω άλλο μαγκαζίνο. Δεν πιστεύω ότι είμαι τόσο χρήσιμος σ’ αυτό. Θα διαπραγματευόμασταν πολύ συγκεκριμένα θέματα σ’ ένα μαγκαζίνο, άρα δεν ξέρω αν θα ταίριαζε και στη Ζέτα αυτό το πράγμα.
Στις μέρες μας γίνεται μεγάλο παιχνίδι με τη σεξουαλικότητα του καθενός. Θα μιλούσες ποτέ για την προσωπική σου ζωή;
Όχι, και δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να πω κάτι προσωπικό μου στον κόσμο. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που δεν έχουν πρόβλημα να μιλήσουν για τα προσωπικά τους. Ο καθένας κάνει ό,τι τον ικανοποιεί και μοιράζεται ό,τι θέλει να μοιραστεί.
Τι σχέση έχεις με το σώμα σου;
Εντάξει, με πάει.
Θα φωτογραφιζόσουν γυμνός;
Όχι, γιατί δε μ’ αρέσει το γυμνό.
Θα έβγαινες γυμνός στο θέατρο, εάν το απαιτούσε ο ρόλος;
Στις ευχάριστες κωμωδίες, στις οποίες παίζω, δε νομίζω ότι θα χρειαστεί. Ακόμη κι αν μου ζητούσαν να δείξω τον πισινό μου, θα έλεγα να βρούμε άλλο ρόλο. Ναι, είμαι συντηρητικός, δεν είμαι ο τύπος «τα πετάμε όλα και είμαστε ok».
Είσαι μονογαμικός;
Ναι.
Των σταθερών σχέσεων;
Ναι.
Δένεσαι;
Έτσι πιστεύω.
Όταν χωρίζεις, πέφτεις στα πατώματα;
Δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες. Μου έχει συμβεί και αυτό, να πάθω δηλαδή μεγάλη στενοχώρια. Προσπαθώ να φέρομαι ως 38χρονος και όχι ως 12χρονος. Δεν το πετυχαίνω πάντα. Έχει σημασία να φέρεσαι ανάλογα με την ηλικία σου.
Σου λείπει ένας μεγάλος έρωτας στη ζωή σου;
Όχι. Δεν είμαι του πάθους. Δε θέλω να σκέφτομαι «μεγάλα» πάνω σ’ αυτό. Δεν ξέρεις ποτέ ποιος έρωτας θα είναι τελικά ο μεγάλος, γιατί το καταλαβαίνεις όταν κλείσει το ταμείο. Όταν το ζεις, εγώ προσωπικά, επτά στις δέκα φορές νομίζω ότι ζω κάτι έντονο.
Μέχρι σήμερα, δεν έχεις πάρει θέση στο θέμα του εξωφύλλου εβδομαδιαίου περιοδικού με τους μετανάστες, στο οποίο συμμετείχες. Γιατί;
Το έκανα επί τούτου. Το σκέφτηκα και δεν απάντησα. Δε φοβήθηκα. Κατέληξα, λοιπόν, ότι το πώς στήθηκε το θέμα αφορά το περιοδικό. Εγώ το έκανα με όλη μου την καλή καρδιά, όπως έχω κάνει και άλλα αντίστοιχα για το Aids ή πρόσφατα για την ενδομητρίωση. Δε βγάζω απ’ έξω την ουρά μου, αλλά το δικό μου κομμάτι τελειώνει την ημέρα που φωτογραφίζομαι. Δεν είναι δουλειά μου το πώς θα στηθεί ένα εξώφυλλο, να τους πω πώς και τι θα βάλουν. Δε με τρέλανε το συγκεκριμένο εξώφυλλο, δε με «πέθανε», αλλά είναι ένα από τα πάρα πολλά, με τα οποία δεν τρελάθηκα.
Εσύ, δηλαδή, τι θα έβαζες στο εξώφυλλο;
Μια φωτογραφία από την Ειδομένη. Μπορώ, ωστόσο, να καταλάβω ότι τη φωτογραφία αυτή θα τη βάλει η εφημερίδα κι όχι ένα lifestyle περιοδικό. Τελικά, αυτό που κατάλαβα είναι ότι το θέμα είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο, πιο πολύ και από το Aids, καθώς δε θυμάμαι να έχει διαμαρτυρηθεί κανείς για τους ημίγυμνους που φωτογραφίζονται για το συγκεκριμένο σκοπό. Είναι ωραίο που είμαστε ευαίσθητοι στο θέμα των προσφύγων, καθώς ζούμε κι εμείς τον πόλεμο, χωρίς να έχουμε πόλεμο. Αποδεικνύουμε ότι δεν έχουμε μόνο τον ήλιο και τις θάλασσες, αλλά και ανθρωπιά.
Επιμέλεια: Χρήστος Αλεξανδρόπουλος
Grooming: Efi Ramno
(D TALES)