Από την «Κόκκινη γραμμή» μέχρι το «Όλα αυτά που φοβάμαι» και από το «Απέραντο κενό» μέχρι το «Έλα γρήγορα». Αυτός είναι ο Θάνος. Δημιουργικός, ταλαντούχος, ιδιαίτερος. Αποφασίζει να μου μιλήσει για ένα από τα πρώτα του τραγούδια, που έγινε γνωστό μέσα από τη φωνή του Ησαΐα Ματιάμπα. «Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια». Και έχουν περάσει σχεδόν δεκατέσσερα…
«Ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή για μένα, αφού ήταν η αφορμή να ξεκινήσει η συνεργασία μου με τον Ησαΐα Ματιάμπα και την τότε Universal». Τον ρωτάω πώς ξεκίνησαν όλα. «Υπήρχαν, τότε, κάποια τραγούδια στην εταιρεία, τα πρώτα που είχα στείλει. Ένας άνθρωπος της εταιρείας είχε τα τραγούδια, τα άκουγε, αλλά δεν τους έδινε σημασία. Κάποια στιγμή πέρασε έξω από το γραφείο του ο παραγωγός Κώστας Καλημέρης, ο οποίος άκουσε το «Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια». Ρώτησε ποιου ήταν το τραγούδι και όταν του είπαν ότι το είχε γράψει ένα νέο παιδί από τη Θεσσαλονίκη, με πήρε τηλέφωνο. «Καλησπέρα. Είμαι ο Κώστας Καλημέρης», μου είπε. Ως γνωστόν, όλοι, όταν κάνουμε τις πρώτες μας προσπάθειες στο τραγούδι, δεχόμαστε πλάκα από τους φίλους μας. Έτσι κι εγώ, όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου, πίστεψα ότι στην άλλη άκρη της γραμμής βρισκόταν κάποιος κολλητός μου που μου έκανε πλάκα». Απάντησε, λοιπόν, ότι δεν μπορούσε να μιλήσει εκείνη την ώρα και του έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα. «Επειδή, όμως, ήταν έξυπνος και το κατάλαβε, με πήρε ξανά τηλέφωνο και μου διευκρίνισε ότι ήταν όντως ο Κώστας Καλημέρης. Είχε ενθουσιαστεί με το τραγούδι και βρεθήκαμε στο στούντιο, σε μια στιγμή που ήταν εξαιρετικά φορτισμένη συναισθηματικά για μένα, αφού συμβόλιζε τη δικαίωση των κόπων μου και την πίστη που είχα στον εαυτό μου ότι αυτό που κάνω έχει μια ιδιαιτερότητα». Η συνέχεια είναι λίγο-πολύ γνωστή… «Δεν ήξερα φυσικά πού θα με βγάλει… Δόξα τω Θεώ, όμως, με έβγαλε τελικά σε μια διαδρομή που με κάνει περήφανο και ευτυχισμένο. Θα έλεγα ότι είναι ένα τραγούδι που συμβολίζει τη μετάβασή μου από τον ρομαντισμό στην πραγματικότητα: σταμάτησα να γράφω, δηλαδή, τραγούδια στο σαλόνι του σπιτιού μου και ξεκίνησε ο κόσμος να έρχεται σε επαφή με μένα καλλιτεχνικά». Πώς αισθάνεται δεκατέσσερα χρόνια μετά; «Έχω μεγάλη ευγνωμοσύνη και στον Κώστα τον Καλημέρη, αλλά και στο τραγούδι αυτό. Ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε τη δυνατότητα να το γράψω σε μια περίεργη εποχή της ζωής μου. Ήταν, τελικά, ένας μικρός φακός για να φωτίσει ένα δρόμο που μου ανοίχτηκε και μου χάρισε, μετέπειτα, μεγάλες επιτυχίες». Και η διαδρομή συνεχίζεται… Φτάνει που αξίζει το φως!