«Τι θέλετε; Να πεθάνουμε της πείνας;», αναρωτιούνται οι κάτοικοι των κοινοτήτων του Ακάμα και ζητούν απεγνωσμένα να τους δοθούν άδειες να χτίσουν και το τελευταίο βοσκοτόπι. Με μια «ανάσα αισιοδοξίας» δέχθηκαν και οι κάτοικοι άλλων 25 κοινοτήτων, που οι περιουσίες τους βρίσκονται στα γεωγραφικά όρια των Βρετανικών Βάσεων, τα σχέδια που θα τους επιτρέπουν πια να τις «αναπτύξουν». Το κράτος βέβαια δεν σκέφτεται πώς θα σπουδάσει τα παιδιά του ο ντόπιος μικροϊδιοκτήτης, αλλά τον χρησιμοποιεί ως πρόσχημα για να εξυπηρετήσει τους μεγάλους καρχαρίες με αποτέλεσμα να ζούμε το απόλυτο déjà vu. Τα ίδια λάθη που έγιναν πριν από 40 χρόνια αφήνοντάς μας με μια Αγία Νάπα και φράζοντας με σαγρέ πολυκατοικίες τον παραλιακό της Λεμεσού πάνε σήμερα να επαναληφθούν. Τα τελευταία απομεινάρια κυπριακής φύσης παραδίδονται σε έναν νέο γύρο από πολεοδομικά εγκλήματα: πανομοιότυπες επαύλεις σε ροζ και τερακότα, γήπεδα γκολφ και resort, δίδυμοι και τρίδυμοι πύργοι από πολυτελή διαμερίσματα, αυτοκινητόδρομοι που θα «σιδερώσουν» λόφους και βουνά για να περάσουν, ξενοδοχεία all inclusive πάνω στο κύμα, ταβέρνες και lounge bars με ακριβοπληρωμένο sea view (€5 ο καφές) και άλλες αρπαχτές που θα υποθηκεύσουν το μέλλον κάθε επόμενης γενιάς στην «αγιανναπαποίηση» του τόπου.
Το να συμπεριφερθείς στον Ακάμα σαν μια αγελάδα που τη συνδέεις με μηχανήματα για να την αρμέγουν μέχρι να ψοφήσει δεν ονομάζεται ανάπτυξη. Τα κατσάβραχα δεν είναι ασχήμια που πρέπει να την εξωραΐσουμε με μπόλικο μπετόν και οι ερημικές παραλίες δεν είναι άχρηστες εκτάσεις που πρέπει να εξαργυρωθούν στο ταμείο κάποιου επιχειρηματία που θα τις ενοικιάζει στους τουρίστες. Δεν μιλάμε κατ’ ανάγκη για οικιστικό εμπάργκο, αλλά δεν νοείται ανάπτυξη χωρίς όραμα, χωρίς σεβασμό στη φύση και την παράδοση -όχι με βρακάες που στοιβάζουν ποτήρια στο κεφάλι, αλλά σε μια σύγχρονη μετάφραση. Όπου το όραμα συνυπήρξε με τα λεφτά έγιναν θαύματα. Ο Καλοπαναγιώτης είναι ένα από τα ελάχιστα ορεινά χωριά που έχουν διατηρηθεί ζωντανά και δεν σου δίνουν την αίσθηση της εγκατάλειψης και της παρακμής. Το χωριό φάνηκε απλά τυχερό. Ένας κάτοικός του βρέθηκε να έχει τα δυο κύρια συστατικά για να το αναπτύξει: όραμα και λεφτά. Αγόρασε τα σπίτια του μισού χωριού, τα αναπαλαίωσε, τους έδωσε όλες τις σύγχρονες ανέσεις ενός boutique hotel, έκανε έργα όπως το τελεφερίκ και τα μονοπάτια της φύσης και ενθάρρυνε συγχωριανούς του να αναπαλαιώσουν και τα δικά τους σπίτια βοηθώντας τους να τα εντάξουν στο πρόγραμμα του Αγροτουρισμού για να παίρνουν και αυτοί επισκέπτες από το δικό του «μερίδιο». Γι’ αυτό σήμερα είναι ένα από τα ομορφότερα μέρη στον τόπο. Οποιοδήποτε σχέδιο δεν εμπεριέχει το όραμα για συνέχεια, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αναπτυξιακό. Η μεγαλομανία δεν συνιστά ανάπτυξη, αλλά αντιθέτως την μπλοκάρει. Της ρίχνει πετρέλαιο στη ρίζα και τη νεκρώνει.